Ci seksualni drapieżnicy poświęcają lata życia, by być w pozycji dla nich dogodnej – blisko swoich ofiar, gdzie łatwiej się do nich dostać. To nie jest tak, że magiczna różdżka sprawiła, że wraz ze zmianą atrybutów – czy to książka, czy sutanna – nagle pojawiła im się chrapka na małolatka. Ludzie lubią podważać spryt i podstęp drapieżców, a ta nieświadomość prowadzi to tragedii.

 Analogicznie rzecz ma się z mężczyznami, którzy postanowili, że od teraz peruka nada im żeńskie imię i pełny dostęp do żeńskich toalet, przebieralni, a nawet oaz dla kobiet, które przeżyły napaść na tle seksualnym. Pomaga w tym liberalny system, który nie tylko takie możliwości zapewnia, ale atakuje ofiary i wycisza sprawy, o co trudno w przypadku, chociażby „księdza” pedofila, gdzie każdy przypadek jest skrupulatnie nagłaśniany i wykorzystywany do ataku na kościół.

 Historie pokroju Karen White, czy Madilyn Harks pokazują mężczyzn-drapieżców żądających odsiadywania wyroków w żeńskich więzieniach – wszystko po to, żeby dostać się do kobiet i napastować je we własnych celach, gdzie nie mogłyby od nich uciec. 

 Jest to po prostu okrutny koszmar i nieśmieszny żart biurokracji, a pomimo tego, prawie nikt nie staje po stronie kobiet: 

 Ani pajace z mainstreamowej libprawicy, którzy zawsze krzyczą na „niebieskowłose śnieżki” i feministki – wręcz przeciwnie, napaście na niewinne kobiety bardzo je cieszą. 

 Ani feministki, które wręcz „walidują emocje” drapieżników i „ich prawo” do bycia bliżej swoich ofiar.

 Gdyby tego było mało, jakiekolwiek naświetlenie sprawy lub choćby sugestia, że ktoś czuje się niekomfortowo i ma pewne uprzedzenia, kończą się linczem oraz oskarżaniem o „transfobię” czy „bigoterię”, utratą pracy, a nawet odmową leczenia ratującego życie (sic!). 

 Tak, to ostatnie miało miejsce w Princess Grace Hospital około dwóch miesięcy temu, w październiku 2022, po tym, gdy kobieta po napaści seksualnej musiała przejść operację pod robotem Da Vinci*, ale odwołano jej operację i kazano „znaleźć sobie inną opcję”, ponieważ powiedziała, że nie życzy sobie mężczyzn w opiece pooperacyjnej po tym, gdy pielęgniarz w peruce (trans) przyszedł do sali i dawał jasne sugestie. 

 Tutaj zwróćmy uwagę na to, że pielęgniarki/-arze nie mają w zwyczaju wchodzić do sal losowych pacjentów bez żadnego powodu i bez oznajmienia, kim są i w jakim celu się tu znajdują. Szpital kombinował, twierdząc, że: odrzucenie pacjentki z powodu jej odmowy do wciągania jej w zaimki, ale jednocześnie, że to z powodu „braku możliwości do dostosowania się do życzenia pacjentki, jako że zapewnienie tylko żeńskiego personelu w opiece postoperacyjnej jest logistycznie niemożliwe**”).

 Warto podkreślić również to, co dzieje się w wielu szpitalach, m.in. brytyjskich, i jakie są przykre realia pracy w zawodach medycznych.

„Menadżerowie”, którzy nawet nie są blisko pacjentów narzucają odgórnie obowiązek kontynuacji opieki nad pacjentem, nawet gdy jest on agresywny i niebezpieczny wobec pracowników. Jest to niedorzeczny stan rzeczy, ale tym bardziej sprawia on, że w historii pacjentki z Princess Gate Hospital coś jest wyraźnie nie tak, ponieważ pacjentka nie była agresywna, i jej jedynym „występkiem” była prośba o brak mężczyzn - w peruce czy bez - w opiece pooperacyjnej z powodu traumy. Więc gdy agresorom w szpitalach daje się oddzielny pokój - dla kobiet chcących zaznać bezpieczeństwa i spokoju ducha po traumie odmawia się leczenia ratującego życie. Wszystko to w imię antyludzkiej ideologii. 

 Powtórzmy to sobie jeszcze raz: przemoc wobec kobiet, które czują się niekomfortowo w miejscach, gdzie powinny czuć się bezpiecznie jest akceptowana, a wręcz popierana - a pomimo tego, oraz pomimo zagrożeń ze stron drapieżców chcących zbliżyć się do ofiar w sferach prywatnych, to właśnie miejsca dla kobiet są konwertowane na „open to all” - otwarte dla wszystkich.

 To nie powinno jednak dziwić - dla aktywistów trans kobieta jest tylko stereotypem. 

 Ileż mówi się o "niebinarności" i obalaniu przestarzałych norm płciowych, a przecież takie są właśnie szablony osób chcących być trans - osoby te często muszą sięgać do stereotypów, by wykreować się na coś, co nawet nie istnieje w prawdziwym życiu. Niektóre z tych groteskowych stylizacji byłyby wyśmiane za swój surrealizm, gdyby ich autorem była kobieta. 

 Kobiety przez wieki walczyły o to, by być uznawanymi przez społeczeństwo i by mieć poszanowanie do swojej osoby. Gdy tylko wywalczyły zaprzestanie bycie zwykłym dodatkiem do mężczyzny, zboczeńcy znowu chcą je zagonić w ten róg, i zrobić z nich pusty dodatek do swojej fantazji. 

 Kobiety nie są dodatkiem ani pustym szablonem - to nie powinno być kontrowersyjnym zdaniem, szczególnie dla środowisk uważających się za "postępowe", a pomimo tego, w XXI wieku historia zatacza koło - niestety tym razem, kobiety nie mogą się przeciwstawić nie ryzykując linczu ze stron osób, które śmieją nazywać się "obrońcami ich praw".

 (**Dla kontrastu dodajmy, że dla muzułmanek, takie życzenia są jak najbardziej możliwe do zrealizowania po wykazaniu odrobiny woli i zaangażowania ze strony zarządców. Princess Grace Hospital jest szpitalem prywatnym, więc taka możliwość może logistycznie zaistnieć - nie tylko dla muzułmanek, ale też ofiar napaści seksualnych. Pomimo tego, nawet brak takiej opcji nie powinien kończyć się niezapowiedzianą odmową, tym bardziej, gdy na szali jest życie pacjenta).